Basia Jaworski
Place del'Opera/operamagazine.nl
29 March, 2012
Er kan niet genoeg lof over de kleine labels afgestoken worden. Het is aan hen te danken dat wij eindelijk repertoire onze huizen en speakers in krijgen waar we vroeger alleen maar van konden dromen. Bijvoorbeeld Korngolds Die Stumme Serenade, nu bij CPO op cd verschenen.
The current modern-day recording of “Stumme Serenade” on cpo.
Die Stumme Serenade is de laatste opera van Korngold en was bij het grote (nou ja, kleine grote) publiek alleen bekend door de Serenade. Om zijn vijftigste sterfdag te eren werd de opera in 2007 in München op de planken gezet, voor het eerst sinds de voor de Oostenrijkse radio in 1951 opgenomen productie (Korngold dirigeerde zelf vanachter de piano) en de totaal mislukte première in 1954.
Twee jaar later werd het werk in St. Gallen en daarna nog eens in Freiburg herhaald, met allemaal jonge mensen in de hoofdrollen. Daar werd het live opgenomen.
Het verhaal is dun. Het is eigenlijk een niemendalletje over een gevierde actrice en een tot over zijn oren op haar verliefde modeontwerper, die beweert haar huis te hebben genaderd om een Serenade aan haar te brengen. Maar aangezien niemand er iets van gehoord heeft, heet het de ‘Stumme’ (Stille) Serenade.
Alle Korngoldiaanse elementen zijn aanwezig: Weense bonbons, smacht, melodie en een beetje (nou ja, een beetje veel) ‘schmalz’. Het doet wat musical-achtig aan, in de ouderwetse zin van het woord. Denk aan Fred Aster en Bing Crosby. En ja, het is ietwat zoetig. Ook Lehár is niet ver weg. Eigenlijk is het een mix van opera, operette en revue. Niets mis mee!
Sarah Wegener is een heerlijke Silvia Lombardi. Birger Radde (Andrea) vind ik niet echt een hoogvlieger, maar eigenlijk vind ik het niet erg, zo blij ben ik om de opname eindelijk thuis te hebben.
Ik vind het ontzettend jammer dat de productie niet op dvd is uitgebracht. Maar ja: iets is beter dan niets. Dus bedankt CPO!
En voor de ‘Korngoldianen’ onder ons hier een opname van de Oostenrijkse radio (1954), waarin de componist uitgebreid over zijn plannen en zijn laatste werken (onder meer Die Stumme Serenade) vertelt. Bijzonder interessant!
;
I don’t want to be picky, but “Sernade” is defintely not an opera, but an operetta. Not a good one, I find, but still. And interesting example of the final days of an art form, just before it died. The true death of all great art forms. (To be revived as a historical genre by a next generation.)